Kana – radosny znak

2 niedziela zwykła C

Tło ze złotych kwadratów nawiązuje do uczty weselnej w Kanie Galilejskiej. Nie chodzi tu o zamożność młodej pary, ale o podkreślenie uroczystego i radosnego święta.
Wiemy, że w czasie uczty brakło wina i po interwencji Matki, Jezus przemienił wodę, którą słudzy napełnili 6 stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń rytualnych – w wino.

Stągwie zastępujemy wysokimi szklanymi walcami. Dzięki przeźroczystości naczyń możemy pokazać czym wypełnione jest ich wnętrze. Nam wystarczą trzy walce, aby pokazać znak Jezusa. Naczynia różnią się trochę wysokością i szerokością, ale wykorzystujemy to precyzyjnie. Najniższe, po lewej stronie staje na 3 podkładkach ze sklejki pomalowanych na czarno, na wierzchu – podkładka w kolorze drzewa. Przy tym naczyniu stanie Nauczyciel. Podkładki czarne łączą się z czarnym marmurem, dlatego jasna „wisi w powietrzu”. Naczynie najbliżej tła stoi nieco niżej na 3 jasnych podkładkach. Na 2 jasnych podkładkach stoi naczynie po prawej.

Biblia pisze prosto, że Jezus przemienił w wino całą wodę, którą słudzy napełnili stągwie. To znak Jego mocy nad stworzeniem. Nie zapominamy o tym, ale „rozpisujemy” wydarzenie w czasie i przestrzeni.
Walec w środku (najbliżej tła) napełniamy wodą. Nie po krawędź, jak słudzy napełnili stągwie po brzegi, bo naczynie będzie wyglądało jakby było puste – na około 0,5 cm od krawędzi, co wystarczy, aby zauważyć, że jest pełne.
Do walca po prawej stronie, stojącego przed środkowym wody lejemy nieco mniej, aby dolać trochę wina, dzięki czemu uzyskujemy efekt, jakby przemiana następowała „na naszych oczach”.
Do walca po lewej stronie, najbardziej wysuniętego do przodu i lekko oddzielonego od pozostałych, nalewamy czerwone wino (zabezpieczamy naczynia przed muszkami przylepną i przeźroczystą folią kulinarną) aby na złotym tle zdecydowanie odróżniało się od wody. Wina nalewamy jednak nieco mniej, aby uwidocznić „pobraną próbkę”, którą kosztował starosta weselny.

Istotnym elementem kompozycji jest winorośl, której pędy oplatają (zatem i łączą) wszystkie naczynia, co pozwala nam ukazać, że to, co zaczęło się w pierwszym naczyniu – stanie się w pozostałych połączonych. Na pędzie winorośli przy walcu z winem osadzamy czerwoną poinsecję i gałązkę kosodrzewiny (symbol ludzkiej i boskiej natury Chrystusa). Od Niego pochodzi znak i od Niego się rozprzestrzenia, ale nie „po sznurku”. Ważniejsze jest kryterium duchowej bliskości. Dlatego przemiana całkowita dokonała się w naczyniu przy poinsecji i „właśnie dokonuje się” w następnym naczyniu najbliższym – po prawej stronie.
Winorośl odbiega jednak po prawej stronie od naczyń i staje w kompozycji najbardziej z przodu, bezpośrednio na marmurze ołtarza (symbol pokory). Jest najbliżej nas, równocześnie stoi przed Chrystusem.

Na tym pędzie umieszczamy pięć białokremowych róż, w różnym stopniu rozwoju, skierowanych w stronę poinsecji (symbol uczniów obecnych na uczcie weselnej, zasłuchanych i wpatrzonych w Jezusa). To dla nich jest znak, by uwierzyli.
Najmłodsza róża wyskakuje w górę ponad resztę (radość i entuzjazm – skok z radości).
Układ pozostałych róż pokazuje, że śpieszą do Mistrza.
Jezusa i uczniów łączy jeszcze jeden szczegół – gałązki gipsówki. To dość powszechny dodatek do bukietów i przypinek weselnych, ale właśnie dlatego potrzebny do podkreślenia najważniejszego przesłania.

Jezus wesele w Kanie wykorzystuje do ukazania, że to On jest Oblubieńcem, który przychodzi do Jerozolimy (Oblubienicy), jak podkreśla pierwsze czytanie. Natomiast uczniowie są Oblubienicą (Kościół), którą On doprowadzi do pełni miłości. Na przemianie wody w wino się nie skończy. To zaledwie pierwszy znak.
Drugi – już w liturgii ofiary, to przemiana wina w Krew Chrystusa, chleba – w Jego Ciało. Znak Jego miłości do końca, uobecnienie Ofiary Chrystusa na krzyżu. I Komunia święta – przemiana Kościoła zgromadzonego przy Eucharystycznym Stole w Ciało Chrystusa, zadatek radości Wiecznej Uczty w niebie.