Wywiad z Aiją Zagariną

Magdalena Birula-Białynicka: Jak wyglądały Twoje początki w zawodzie florysty?

Aija Zagarina: Początek mojej edukacji to były studia ogrodnicze. Po skończeniu nauki na uniwersytecie, pracowałam w szklarniach przy produkcji kwiatów i roślin ozdobnych. Równocześnie chodziłam na warsztaty w szkole florystycznej w Rydze, którą założyła i w której wykładała moja mama. W 1991 roku zaczęłam regularne zajęcia w szkole a po 5 latach pracowałam także jako nauczyciel pomocniczy. Od tego czasu prowadzę dużo zajęć i warsztatów. Od 2000 roku także na Litwie, Rosji, Białorusi i Ukrainie. Potem pojawiło się więcej możliwości pracy – także w USA, Kanadzie, na Węgrzech, Uzbekistanie i innych ciekawych miejscach.

MBB: Jak wygląda edukacja florystyczna na Łotwie?

AZ: Mamy kilka możliwości edukacji florystycznej. Pierwszą z nich są studia na wydziale ogrodniczym w ramach specjalizacji florystycznej. Studia przeznaczone są dla absolwentów liceów i techników, zajęcia prowadzone są przez nauczycieli realizujących program ustalany przez Ministerstwo Edukacji. Drugą opcją jest zdobycie dyplomu mistrza florystyki w Łotewskiej Izbie Rzemieślniczej. Stowarzyszenie Florystów Łotewskich zostało założone w roku 1998. Wówczas wybrano pięciu mistrzów spośród najbardziej cenionych florystów I to oni weszli w skład pierwszej komisji przyznającej tytuły mistrzowskie kolejnym adeptom zawodu. Ja byłam członkiem tego pierwszego jury sędziowskiego.

By otrzymać tytuł mistrzowski trzeba posiadać 8 lat doświadczenia w pracy zawodowej oraz ukończyć edukację w jednej ze szkół florystycznych na Łotwie (nasza jest jedną z tych, które przygotowują do egzaminu mistrzowskiego). W obecnej chwili nie można otrzymać państwowego dyplomu mistrzowskiego na Litwie, w Estonii, Rosji czy Ukrainie – dlatego mamy wielu studentów z tych krajów.

Trzecim sposobem zdobycia wiedzy wymaganej na egzaminie zawodowym jest przejście szeregu warsztatów i szkoleń tematycznych a następnie podejście do egzaminu w Izbie Rzemieślniczej wraz ze szkolną grupą zdającą w danym terminie.

MBB: Prowadzisz szkołę florystyczną. Jaka jest Twoja recepta na dobrą edukację szkolną w zawodzie florysty?

AZ: Nasza szkoła nosi nazwę „Szkoła florystyczna Rity Garaissils” („Ritas Garaissilas ziedu kartošanas skola”) i od założenia w 1988 roku mieści się Rydze. Jest jedną z najstarszych tego typu placówek w krajach bałtyckich oraz Rosji i Ukrainy. Od pewnego czasu funkcjonuje również kilka jej filii, między innymi w St.Petersburgu, Nowosybirsku, Kijowie i Mińsku. W szkole prowadzimy zajęcia w dwóch językach – łotewskim i rosyjskim. Uczniowie muszą zaliczyć 660 godzin zajęć w ciągu 2 lat nauki. W tym czasie uczą się wielu przedmiotów: historii stylu we florystyce, współczesnych stylów florystycznych, teorii koloru, teorii kompozycji oraz praktyki zawodowej. Do tematów praktycznych należy: florystyka okolicznościowa (bukiety ,aranżacje), florystyka ślubna i pogrzebowa, obsadzanie (rośliny rabatowe i zielone rośliny doniczkowe), collage i trwałe dekoracje ścienne, wystroje sklepu i aranżacje witryn oraz dekoracje i stylizacje wnętrz.

Moim mottem jest hasło, że dobra szkoła to ta, która na początku uczy “po co” a dopiero potem „jak”. Czyli najpierw pokazujemy przeznaczenie danej pracy, a dopiero potem ćwiczymy jego techniczne wykonanie. Wiele szkół uczy jedynie techniki wykonania prac florystycznych bez podbudowy z informacji o przeznaczeniu i tym, dlaczego robimy to w taki a nie inny sposób. Ja staram się tego unikać.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Aija Zagarina (@aijazagarina)

MBB: Jak wygląda egzamin w szkole?

AZ: Nasz egzamin składa się z dwóch części. Teorii i praktyki. W ramach części praktycznej uczniowie wykonują siedem prac florystycznych: wieniec, dekorację stołu, ozdobę ślubną, bukiet okolicznościowy, obsadzanie roślin doniczkowych do wnętrza, collage oraz pracę dowolną.

MBB: Jak opisałabyś swój styl we florystyce? I czy jest coś takiego jak „łotewska florystyka”?

AZ: Jestem nauczycielem i z racji tego muszę uczyć wszystkich stylów, pokazywać różne możliwości. Oznacza to dla mnie pomoc dla studentów w odnajdywaniu przez nic ich indywidualnego stylu. Jeśli chodzi o mnie to jestem miłośniczką natury –i stylu wegetatywnego we wszelkich odsłonach. Podobnie jak wielu łotewskich florystów używam głównie naturalnych materiałów, w ten sposób tworzymy prace, może nie unikatowe, ale za to respektujące i szanujące naturę.

MBB: Jakie formy dekoracji florystycznych są najczęściej wykonywane w kwiaciarni?

AZ: W kwiaciarni klienci częściej kupują cięte kwiaty niż bukiety. Następne w kolejności są dekoracje z roślin doniczkowych i kompozycje w naczyniu. Częściej także w kwiaciarni wykonujemy aranżacje ślubne niż pogrzebowe. Ale w małych miejscowościach ta proporcja często jest odwrotna:– więcej zamówień dotyczy dekoracji pogrzebowych.

MBB: Czy masz swój ulubiony kwiat lub rodzaj materiału roślinnego do pracy?

AZ: Bardzo lubię piwonie i cyklameny dla ich pięknego, delikatnego zapachu. Ale tak naprawdę pracuję z każdym materiałem roślinnym który znajdę.

MBB: Czy masz jakąś ulubioną dziedzinę florystyki? Boże Narodzenie, ślub, obiekt roślinny?

AZ: Przede wszystkim uwielbiam LandArt. Interesuje mnie też ikebana oraz florystyka pogrzebowa. A potem w kolejności wszystkie inne rodzaje prac florysytcznych.

MBB: Za nami święta Bożego Narodzenia. Jakiego rodzaju dekoracje są najpopularniejsze w tym okresie na Łotwie?

AZ: Przede wszystkim dekoracje ze świecami. Wieńce, dekoracje stołu oraz dekoracje świec. Co do kolorystyki to najpopularniejsze są tradycyjne zestawy barwne kojarzone ze świętami: fiolet, biel, zieleń, czerwień, srebro i złoto. Oraz tradycyjne materiały jak wieczna zieleń, wosk pszczeli, parafina, słoma, świece, jabłka, jagody oraz wszelkie materiały zapachowe jak cynamon, pieprz, anyż.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Aija Zagarina (@aijazagarina)

MBB: Czy wolisz pracować indywidualnie nad swoimi projektami I ich realizacją, czy lepiej się czujesz jako członek zespołu?

AZ: Oczywiście kiedy realizujemy duże projekty – wystawy, scenografie – pracujemy w zespole. Lecz jeśli prowadzę zajęcia czy wykonuję swoje pomysły na prace – robię to w pojedynkę. Ale nawet w szkole jest to praca zespołowa, bo kadra pedagogiczna składa się z kilku osób. Odpowiadają mi obie formy pracy.

MBB: Dziękuję za rozmowę.